گل و خار

صبح یک روز برفی ، زمانی که خورشید تا با مهربانی لبخند میزد و برف با تازیانه پاسخش را می داد،در دمدمای بهار چشم شکوفه ای بر تنه سخت درختی کهن باز شد.

شکوفه ای که با شکفتنش بشارت بازگشت بهار را یه شهرمان آورد!

در میان این زیبایی های یخی جوانه ای با آغوش سبز و صورتی سرخ پس از کلنجار های فراوان با برف و خاک سر از زمین بیرون آورد و هوای سرد را برتن نحیفش احساس کرد.صورتش آنقدر سرخ بود که معلوم نبود سرخی آن از شرم است یا باد با تازیانه هایش صورت اورا سرخ نگه داشته است؟

فقط میدانم طاقت خداوند از دیدن شکستن کمر گل ها تمام شد و به گل خار داد.

خاری که دست های دراز و ظالم انسان را دور میکرد،اما گل قدر خار را نمیدانست،گل آزادی را دوست داشته نه آنکه خار مانند پرچین بین او مردم فاصله بیاندازد..

بهار از راه رسید،گل به رسم طبیعت در میان سبزی چمن ها و خواب و بیداری درختان با آواز بلبلان باغ مشغول رقص و طنازی در باغچه طبیعت بود.

به ناگه دستی بی رحم به قصد چیدن گل به سوی وی شتافت و خار دست را از گل دور کرد.

گل که از تنهایی رنج میبرد شروع به ملامت خار کرد.چندی دیگر همان دست آمد و بارها و بارها همان کار را تکرار کرد و خار شجاعانه بی توجه به سخنان گل به دفاع از وی پرداخت.

سرانجام اعتراض های گل به خوار شدت گرفت و گفت:((ببین که مردم مرا دوست دارند،آن ها به قصد نوازش به سوی من می آیند و تو آنان را از من میرنجانی؟از کنارم برو که دیگر نه به تو نیاز است و نه به دفاهایت احتیاج!

خارگفت:((گرچه جدایی از تو زندگانی ام را به پایان میبرد اما از تو جدا میشوم که بدانی بدون من تو هیچ قدرتی نداری.

خار رفت و مدتی بعد از فراغ و دوری گل جان سپرد.

گل بعد از رفتن خار شاد میزیست تا روزی که دست ظالم از راه رسید.آن زمان که دست گل را چید،خون در رگ های صورت گل دیگر حرکت نکرد و دیگر صورت سرخ نداشت و احساس می کرد دارد گیسوانش کنده میشوند،گل پرپر شد و بر روی قبر سرد قبرستان ریخت.

برای اولین باری بود که احساسا ناتوانی کرد و با تمام وجود فریاد زد:((خار کچایی که سخت به رفاقت بی ریایت محتاجم!))